Berk
New member
Aralık Ayının Sessiz Hikâyesi: Soğuğun Kalbinde Doğan Anlam Merhaba sevgili forumdaşlar,
Bu akşam elimde bir fincan sıcak salep, dışarıda yavaşça yağan karın sessizliğiyle birlikte size bir hikâye anlatmak istiyorum. Belki içinizi ısıtır, belki de kendi anılarınızın kapısını aralar. “Aralık ayının adı nereden gelir?” diye sormuştum kendime bir gün. Ama bu sorunun cevabını bulurken karşılaştığım hikâye, yalnızca bir kelimenin kökeniyle değil, insanın içindeki mevsimlerle de ilgiliydi...
---
Soğuğun Başladığı Zamanlar: Decembris’ten Aralık’a Rivayet edilir ki, çok eski zamanlarda insanlar zamanı “duygu”larla ölçerdi. Bir yılın onuncu ayına “December” denirdi Roma’da, çünkü takvim on ayla sınırlıydı. “Decem” Latincede “on” demekti. Ama zaman değişti, aylar çoğaldı, insanın yüreğiyle beraber takvimi de genişledi.
Türkler içinse bu ay, kışın kapıyı araladığı zamandı. “Aralık” adı da buradan geldi: Kapı aralığı gibi bir geçiş… Sonbahardan kışa, sıcaktan soğuğa, hayatın içinden sükûnete…
Ama bu kelime, sadece bir mevsimi değil; bir dönüm noktasını, bir iç hesaplaşmayı da anlatıyordu.
---
Bir Köyde, Bir Kalpte Başlayan Hikâye Bir zamanlar, dağların ardında karla çevrili küçük bir köyde Elif adında bir kadın yaşardı. Sessiz, yüreğiyle düşünen, insanların acılarını hisseden biriydi. Kış geldiğinde, herkes gibi o da sobasını yakar, penceresinin önünde karın sessizliğini dinlerdi.
Ama bu kış farklıydı…
Köyün hemen dışındaki yolda, bir adam görünmüştü: Arda. Şehre giden yolun haritalarını çizebilen, planlar kuran, çözüm odaklı biriydi. Soğuğu hesaba katar, rüzgârın yönünü bile stratejik düşünürdü. Elif’in tam zıddıydı belki, ama bir kar tanesi gibi onun kalbine konduğunda erimedi — iz bıraktı.
---
Empatiyle Stratejinin Buluştuğu Nokta Bir akşam, köy meydanında herkes karın altında yolları kapatan fırtınayı konuşurken, Arda haritayı açtı. “Şu vadiden geçersek, yolu temizleriz,” dedi.
Elif sessizce dinledi. Sonra usulca ekledi: “Arda, bazen yol haritayla değil, yürekle bulunur.”
O an köyün sessizliğinde bir sıcaklık yayıldı. Çünkü Arda, onun sözlerinde sadece duygusallık değil, bir gerçek payı da buldu. İnsan bazen çözümü kâğıtta değil, başka birinin gözlerinde görürdü.
Ve o gece, köy halkı bir araya geldi. Kadınlar çorba pişirdi, erkekler küreklerle yolları açtı. Birlikte çalışırken Elif ve Arda yan yana yürüdü.
Aralık ayıydı — soğuğun en sert, ama insanların birbirine en yakın olduğu zaman.
---
Aralık: Hayatın Kapı Aralığı Elif o gece ateşin başında bir şey fark etti: Aralık, aslında bir bitiş değil, bir geçişti. İnsan bir yılı kapatırken aslında yeni bir kapıyı aralıyordu.
Arda, bu sözü duyunca uzun uzun düşündü. Stratejik zihniyle yıllardır planlar yaparken, belki de hayatın asıl güzelliğini — o küçük aralıkları — kaçırmıştı.
O günden sonra, her yeni adımında Elif’in sözünü hatırladı:
“Bazen insanın kalbinde açılan aralık, dünyanın en sıcak yeri olur.”
---
Aralık Ayının Gerçek Anlamı Dilbilimciler “Aralık” adını Türklerin mevsimsel yaşam tarzına bağlar: Kışla yaz arasındaki “geçiş aralığı.” Ama kelimenin asıl gücü, insanların o dönemde hissettiklerinde saklıdır.
Kışın sertliğiyle birlikte gelen sessizlik, aslında bir iç muhasebedir. İnsan yıl boyunca topladığı sevinçleri, kırgınlıkları, umutları gözden geçirir. Tıpkı Elif gibi, empatiyle geçmişe bakar.
Sonra Arda gibi, stratejik bir adımla geleceğe yönelir.
Aralık böylece bir kelime olmaktan çıkar, iki farklı dünyanın kesişim noktası haline gelir.
---
Forumdaşlara Bir Söz Şimdi sizlere soruyorum sevgili dostlar…
Sizin kalbinizde “aralık” neyi temsil ediyor?
Bir bitişi mi, yoksa yeni bir başlangıcın kapı aralığını mı?
Belki de sizin için de bir Elif vardır hayatınızda; duygularıyla konuşan, empatisiyle yol gösteren…
Ya da bir Arda gibi planlı, ama bazen yüreğin sesini duymayı unutan biri…
Belki bu Aralık ayında, siz de içinizdeki kapıyı aralarsınız — geçmişle geleceğin arasında, kendinizle barışırsınız.
---
Son Söz: Soğuğun Altındaki Işık Köyde kar eridiğinde, Elif’in bahçesinden ilk kardelenler çıktı. Arda uzaktan baktı, gülümsedi. “Demek Aralık sadece soğuk değilmiş,” dedi.
Elif cevap verdi: “Hayır Arda… Aralık, insanın içindeki ışığı fark ettiği zamandır.”
Ve o günden sonra Aralık, onların hayatında sadece bir ay değil, bir hatırlayış mevsimi oldu.
Her yıl aynı gün, kar yağarken birbirlerine aynı sözü fısıldarlardı:
“Bu kapı aralığı hiç kapanmasın.”
---
Belki siz de bu Aralık’ta bir şeylerin kapısını aralarsınız…
Bir duyguyu, bir hatırayı, ya da bir yüreği.
Kim bilir, belki bu hikâyenin bir yerinde kendinizi bulursunuz.
Yorumlarınızı, kendi “Aralık” hikâyelerinizi paylaşın forumdaşlar…
Çünkü her paylaşılan hikâye, bir kalbin daha üşümemesini sağlar.